Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ
Παρατηρώντας τις ημέρες και τα έργα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ διαπιστώνω τον ευτελισμό ακόμα και του ‘πολιτισμού του ψέματος’.
Το ψέμα, ασχέτως της εκτίμησης που απολαμβάνει, παράγει ένα πλούσιο έργο στην προσπάθειά του να κατακτηθεί από τον κόσμο. Σε αντίθεση με ‘άλλες’ αξίες, το ψέμα δεν πρέπει να ‘βγάζει μάτι’, αλλά έντεχνα να πείθει με τα ‘έργα’ του, ώστε να εκπληρώνεται και ο σκοπός (γι’ αυτόν πολλά γίνονται).
Όταν όμως έχω μια κυβέρνηση να μου λέει και εγώ να αντιλαμβάνομαι αυτά που μου λέει, αλλά δίχως να το πιστεύω, αφού τα έργα της ουδεμία σχέση έχουν με το σκοπό της, τότε ‘το ψέμα που παράγει πολιτισμό’ μετατρέπεται σταδιακά σε κάτι ευτελές και πολύ επικίνδυνο που το γνωρίζει ο κόσμος ως κεμπελισμό.
Ο κεμπελισμός του ΠΑΣΟΚ είναι ο εκσυγχρονισμός της χρόνιας δημαγωγίας. Ο δε ‘εκσυγχρονισμός’ των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ χρησιμοποιείται ως όχημα λεηλάτησης του περιεχομένου των όρων δημόσιο, συλλογικότητα, δημοκρατία, κοινωνικός πλούτος και αν συνεχίσω θα καλύψω δύο σελίδες με τις λεηλασίες των ΠΑΣΟΚ ημερών.
Θα περιοριστώ στη συναίνεση που επιχειρείται-επιβάλλεται από την κυρίαρχη πολιτική σκηνή, η οποία για να πείσει ‘συστρατεύει’ όλες τις δυνάμεις της. Η συναίνεση είναι απαραίτητη για τις ανάγκες-‘στρατηγικές’ της παγκόσμιας και ντόπιας ελίτ και γι’ αυτό συστρατεύεται για άλλη μια φορά (όπως στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο)
Η σοσιαλδημοκρατία με την κατοχή της κοινοβουλευτικής εξουσίας, στο όνομα της δημοκρατίας, αντιμετωπίζει τα κοινωνικά προβλήματα με ιδιωτικοποιήσεις-απολύσεις, βία, πολέμους.
Με τη θεωρία-άποψη της εξέλιξης μέσα από τις αντιθέσεις δίχως ρήξη με το σύστημα παραγωγής αυτων των αντιθέσεων καταλήγει να βοηθάει τις οικονομικές ελίτ να βελτιώσουν τη θέση τους σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες μέσο της λεηλασίας και οι οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις γίνονται μόνο προς φιλελεύθερη πορεία, φέρνοντας το φυσικό περιβάλλον, τις εργασιακές σχέσεις και συνολικότερα την ποιότητα ζωής σε χειρότερη κατάσταση.
Η Μπερσταϊνική θεώρηση για την εξέλιξη μέσω των αντιθέτων, αλλά δίχως την απαίτηση της κυριαρχούμενης τάξης να αναλάβει μέσω της αυτονομίας της την καθολική εξουσία σε αναίρεση της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης εννοεί αντί της ρήξης, την αφομοίωση του εργατικού κινήματος.
Ο κεμπελισμός των κυριάρχων είναι η κυρίαρχη επικοινωνιακή πολιτική σε όλο τον πλανήτη και προσπαθεί να μας πείσει ότι αυτή η πολιτική είναι η μοναδική πολιτική που θα ευνοήσει τους λαούς όλου του πλανήτη, αφού την υιοθετεί και η επίσημη σοσιαλδημοκρατία σε όλο τον πλανήτη (βλ. ‘Σοσιαλ. Διεθνή’).
Δεν είναι τυχαίο το ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ) στο ‘καταστατικό’ του στην πολυμερή συμφωνία μιλάει – μέσω των διευθυντών των πολυεθνικών – για την απαίτηση-ανάγκη ‘ανάπτυξης’ σε όλο τον πλανήτη ώστε να λυθεί το πρόβλημα των χωρών του Τρίτου Κόσμου και του εκσυγχρονισμού των ‘αναπτυσσόμενων χωρών’, υποσχόμενοι ότι αυτοί (οι πολυεθνικές) θα σώσουν τον κόσμο από την πείνα και τη φτώχεια.
«Αφού απέτυχε ο Σοσιαλισμός, θα θριαμβεύσει ο Καπιταλισμός» General Motor. Αν προσέξουμε καλύτερα, θα ανακαλύψουμε ότι τόσο η Microsoft όσο και η Monsanto διαδίδουν ότι ο στόχος τους είναι ανθρωποκεντρικός και τα βασικά τους στελέχη μαζί με τους πολιτευτές τους μετατρέπονται σε κήρυκες της άποψης για συναίνεση στις νέες συνθήκες υποταγής.
Αυτές οι συνθήκες υπογράφονται από τους πρωθυπουργούς, υπουργούς και συνδικαλιστές των εργατικών σωματείων που ελέγχονται από φιλελεύθερους και σοσιαλφιλελεύθερους και όλοι τους εκλεγμένοι από τον παραμυθιασμένο και χειραγωγημένο λαό.
Ο κίνδυνος να επικρατήσει η συναίνεση προς όφελος της κοινωνίας του εμπορίου, θα οδηγήσει σε οδυνηρά αποτελέσματα – αρκεί να ακούσουμε την άποψη των ειδικών στη γενετική για το ζήτημα της ‘γενετικής διάβρωσης’ που είναι αποτέλεσμα συναίνεσης του επίσημου κράτους με την πολυεθνική Μονσάντο για ‘καλλιέργεια’ γενετικά τροποποιημένων ‘προϊόντων’ στο όνομα της δημιουργίας θέσεων εργασίας και της φτηνής τροφής για όλους.
Δυστυχώς για τον Μπερνστάιν και τους οπαδούς του, το ιδιωτικό κεφάλαιο είναι τόσο αδηφάγο που ή ‘θα μας φάει όλους’ ή θα το σταματήσουμε οριστικά, αφού ‘η όρεξή του’ δεν παίρνει υπόψην την εξέλιξη, αλλά αντιθέτως την αντιπαλεύει. Η πραγματικότητα είναι ακόμα χειρότερη αφού είναι συνάρτηση του χρόνου. Η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι «μη διαλεκτική γιατί ο ζώντας οργανισμός παύει πριν διαλεκτιστεί».
Οι ‘τρελές’ αγελάδες και η terminator σόγια είναι έργο των πολυεθνικών και των ‘εκλεγμένων’ κυβερνήσεων. Η κατανάλωση αυτών των προϊόντων προορίζετε για τον φτωχό, ενώ τα κέρδη για την ελίτ και ο βιασμός-καταστροφή του περιβάλλοντος για όλους.
Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός μας την εποχή των γοργών καταστροφών.
Οι εκλογές της 9ης Απριλίου οφείλουν να αλλάξουν άρδην τους πολιτικούς συσχετισμούς προς όφελος μιας κοινωνίας που εξελίσσεται σε κατεύθυνση σύγκρουσης-ρήξης με την κοινωνία του εμπορεύματος φράζοντας άμεσα το δρόμο της μαζικής καταστροφής του περιβάλλοντος από τις πολυεθνικές που λιγουρεύονται τα πάντα.
Να σταματήσουμε την εκποίηση των ΔΕΚΟ και όλου του δημόσιου πλούτου, προωθώντας το 35-30ωρο σε όλες τις επιχειρήσεις άνω των 20 εργαζομένων δίχως μείωση των αποδοχών σε συνεχές ωράριο των 5 ημερών.
Η νέα βουλή θα πρέπει να απαλλάξει τα νέα παιδιά από τους δικτάτορες-παιδοκτόνους Αρσένη-Ανθόπουλο και να φροντίσει η δημόσια δωρεάν παιδεία να ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες- δυνατότητες για μια δίκαια και δημοκρατική κοινωνία για τον άνθρωπο και το φυσικό περιβάλλον.
Η νέα βουλή θα μπορούσε…, αρκεί να μην υπερψηφιστούν τα κόμματα που αντιδρούν αρνητικά στις θετικές εξελίξεις, που κατέχουν την εξουσία τόσα χρόνια δημιουργώντας καλές συνθήκες για τα παλιά και νέα ‘τζάκια’ εις βάρος της κοινωνίας.
Ο κόσμος των σύγχρονων απαιτήσεων και των διαρκών αναγκών, οι εργαζόμενοι των κακών συνθηκών εργασίας, οι νέοι που αναζητούν εργασία και βρίσκουν ανεργία δίχως πρόνοια από το κράτος που φορολογεί άδικα τους χαμηλόμισθους-συνταξιούχους, όσοι και όσες συμμετέχουν στα κοινωνικά κινήματα, καθώς και οι δυνάμεις της Δημοκρατίας του Σοσιαλισμού όλο αυτό το διάστημα συναντιούνται για να δώσουν πολιτική απάντηση συντεταγμένα μέσω του Συνασπισμού της Αριστεράς και με αφορμή την κινητικότητα των βουλευτικών εκλογών της 9ης Απριλίου επιχειρείται-διεκδικείται η αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών προς όφελος της κοινωνίας και η ακύρωση των αντιδραστικών straight-φιλελεύθερων ή ‘Σόσιαλ’-πολιτικών.
Μάρτιος του 20000
Ν. Καρανίκας
πεταλούδα 